Bij een taalachterstand ligt de oorzaak vaak in het feit dat een kind te weinig heeft kunnen oefenen met de taal omdat er bijvoorbeeld te weinig tegen het kind is gesproken (in deze taal). De taalontwikkeling is vertraagd, het kind heeft nog niet het niveau van leeftijdsgenootjes bereikt. Deze achterstand kan in principe wel worden ingehaald.

De taalontwikkeling (TOS) die bij de meeste kinderen bijna automatisch verloopt, verloopt dit bij een kind met TOS veel moeizamer. Het kind heeft vaak moeite met leren praten, duidelijk maken wat hij of zij bedoelt en met begrijpen van de gesproken taal. De taal- en spraakontwikkeling van kinderen met TOS verloopt anders dan bij leeftijdsgenoten.

Een fonetische stoornis is een stoornis waarbij iemand de klank kan vormen en ook deze klank bedoelt, maar de klank technisch niet goed vormt. De verstaanbaarheid wordt daardoor vaak slechter. Een voorbeeld hiervan is het lispelen, problemen met de uitspraak van de /r/ of addentaliteit waarbij de tong bij de uitspraak van enkele klanken op een verkeerde positie staat, namelijk tegen de tanden. Dit kan er soms voor zorgen dat er afwijkende mondgewoonten en myofunctionele stoornissen optreden. Soms worden de moeilijke klanken ook vervangen door een andere klank of net volledig weggelaten. 

Er bestaan ook fonologische articulatieproblemen waarbij iemand minder goed verstaanbaar is bij leeftijdsgenoten. Het probleem situeert zich dan niet op het niveau van de productie van de klanken, maar op het niveau van de betekenistoekenning. De klanken worden niet op de correcte plaats gebruikt. Tot een bepaalde leeftijd passen kinderen vereenvoudigingsprocessen toe in het spreken en is dit ook een normaal verschijnsel. Kinderen met een fonologische articulatiestoornissen blijven die vereenvoudigingsprocessen toepassen op de leeftijd waarop leeftijdsgenoten dat niet meer doen.